Algemeen

Het was grijs en grauw en het veld in Herkingen zag er uit als een pukkelige puber: de kraterachtige grasmat liet de bal regelmatig op de meest verrassende momenten opstuiteren. De over het algemeen toch al beperkte techniek van de meeste Achthuizenaars kreeg hiermee nog eens een extra opdonder te verduren.

Je hebt mooie najaarsdagen en je hebt mooie najaarsdagen: dit was een mooie najaarsdag. Het felle zonnetje scheen uitbundig en stak het oostelijk deel van Goeree-Overflakkee op deze novemberzaterdag in felle kleuren.

Na de nederlaag van vorige week stond vandaag de thuiswedstrijd tegen het Ouddorpse WFB op het programma. Een potje dat gewonnen zou moeten worden als het tweede dit seizoen nog potten wil kunnen breken.

Laat ik dit verslag beginnen door op te merken dat ik bijzonder blij ben dat we niet op zondag voetballen. Waarom? Ik vermoed dat daarboven in de hemel op de dag des Heeren met redelijk wat gruwel en afkeer zou worden gekeken naar de misstanden en structurele stroom aan invectieven en onbehoorlijkheden die over het vierde veld bij De Jonge Spartaan gierden.

Het weerbeeld van deze oktoberdag stak schril af tegen dat van vorige week: destijds scheen de najaarszon uitbundig, vandaag brachten de weergoden slechts bewolking en regenbuien. Die neerslag zorgde voor een vochtig veld, en dat betekende maar één ding: glibberen en glijden (no pun intended).

‘We gaan dit seizoen geen makkelijke wedstrijden krijgen’, sprak een (onvoorstelbaar) wijs man ooit eens – niet geheel toevallig ook de schrijver van dit stukje.