Ik besef heel goed: het wordt wat eentonig. Maar na wederom een week met hemeltergend weer, was bij menigeen toch wel de verwachting ontstaan dat een vrij weekend aanstaande was. Niets was minder waar, want ondanks het feit dat het ook op de zaterdagochtend zelf nog met bakken uit de hemel kwam zetten, vonden de Bommelse keurmeesters het hoofdveld nog afdoende bespeelbaar. En gelijk hadden ze. Ware het niet dat de prima staat van de grasmat in 90 minuten tijd betrekkelijk snel naar de Filistijnen werd geholpen. Soit.
Den Bommel-uit is voor FIOS 2 sinds jaar en dag een vrijwel onmogelijk te nemen horde gebleken. Vorig jaar werd in de laatste minuten nog een gelijkspel afgedwongen, maar in de bekercampagne dit seizoen werd een weinig hoogstaand duel wederom verliezend afgesloten. Zou vandaag dan eindelijk een keer anders zijn? Het zou in elk geval niet aan de opkomst liggen: daar waar het afgelopen maanden zo nu en dan harken was om een spelersgroep bij elkaar te krijgen, bleek vandaag een mannetje of 16 enthousiast genoeg om de regen te trotseren.
Waar laatstgenoemde vorige week weinig sprankelends opleverde, begon FIOS vandaag wél aardig aan de wedstrijd. Hoewel het veld door de vele neerslag redelijk zwaar was, begonnen de Achthuizenaars dartelend aan het duel. Toegegeven: niet alles ging even goed. Er waren nog veel foutieve passes te bespeuren en het was zo nu en dan erg onrustig aan de bal. Maar FIOS kwam vandaag naar Den Bommel om historie te schrijven: voor de eerste keer in zeer lange tijd winnen bij onze ‘angstgegner’.
Het was dat Sonny, de keeper van de Bommelaars, zijn doel met verve verdedigde, anders was het na een kwartier spelen al een nulletje of drie voor de oranjewitten geweest. Schoten van ondergetekende, kopballen van Sander, een poging van Koen: het was allemaal tevergeefs. De FIOS-druk bleef echter aanhouden, en na een minuut of twintig viel dan tóch de openingstreffer. Julian ging over de rechterflank zijn directe tegenstander voorbij en gaf hem voor op ondergetekende, die hem via de keeper binnenschoot: 0-1. Kort daarna wist Bohdan het scorebord verder op te vijzelen: een afgevallen bal schoot hij met gepaste precisie binnen: 0-2.
Hoewel er meer kansen waren om de voorsprong uit de bouwen, kwam het derde van Den Bommel uit een corner (en een glibberige bal voor keeper David) uit het niets op 1-2. Er zijn tijden geweest dat het tweede hier danig van de leg van zou zijn geraakt. Vandaag echter niks van dat. Een minuut of wat later wist Koen namelijk een corner van Joël uit de draai met zijn linker prachtig in de bovenhoek te rammen: 1-3. Met – wederom – een marge van twee werd kort daarop de kleedkamer opgezocht.
De van de stromende regen op de Achthuizense lichamen plakkende tenues werden even uitgewrongen, waarna een bekertje thee met alle liefde werd genuttigd. En toen na een stiefkwartiertje de tweede helft werd aangevangen, ging FIOS (na een mindere fase van een minuut of tien) vrolijk verder waar het gebleven was. Nog voor het uur spelen was bereikt, wist Joël een voorzet van Koen van dichtbij tegen de touwen te werken: 1-4. Die marge werd verder vergroot toen Koen met een steekpass op maat werd bediend en hij vakkundig de keeper omspeelde en binnenschoot: 1-5.
Met die vijfde treffer was de geest een heel eind uit de fles: terwijl het klimaat nog altijd als ‘vochtig’ kon worden omschreven, begon FIOS wat slordiger te spelen. Den Bommel kwam hierdoor iets vaker in de gelegenheid om aan offensief spel te denken, resulterend in een tweede tegentreffer. Het was gelukkig allemaal ‘too little too late’ om de vedettes van het tweede aan het wankelen te brengen, en na een kwartier – van nog altijd troosteloos weer en niet veel beter veldspel – klonk voor de laatste keer het fluitsignaal. Het onmogelijke geschiedde: FIOS 2 wint, voor de poorten van de hel, uit van Den Bommel 3. De vloek is verbroken. Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Oh ja, voor de liefhebbers: het tweede staat eerste. Wat een weekend.
Stefan
