Daar waar menig tweede elftal-speler op deze grauwe en bijzonder winderige zaterdagochtend nerveus de telefoon in de gaten hield in de hoop het blijde nieuws te ontvangen (lees: de melding van een afgelasting op de site van DVV ’09), bleek het uiteindelijk toch wél door te gaan. Vanaf het moment dat er werd uitgestapt op het parkeerterrein van de Dirkslandse tegenstander, scheerde een gure wind om de oren, vergezeld met een deprimerende miezer: niet direct de meest ideale voetbalomstandigheden.
Na de gebruikelijke wandeltocht richting de meest verre uithoek van het DVV-complex (waar we elk jaar weer lijken te worden weggestopt) – door drassige velden en verregende lappen grond – begon het duel tussen de nummers 2 en 4 van de competitie. Zeker in het eerste half uur leek FIOS bijzonder veel moeite te hebben met de strakke zuidwester die dwars over het veld stond; balbezit was veelal van korte duur en als er al naar voren werd weggewerkt, kwam het leer met mach drie weer in de richting van het eigen strafschopgebied.
Hoewel DVV ’09 wellicht ietwat dreigender was in de beginfase, kwamen de Dirkslanders geenszins tot scoren. Zelfs kansen vielen nauwelijks te noteren. Sterker nog, na die eerste dertig minuten kwam FIOS beter in de wedstrijd en konden de meegereisde supporters enkele oranje-witte kansen aanschouwen. Veel verder dan een schot in de handen van de keeper en wat rollertjes kwamen de Achthuizense vedettes echter niet: de wind had een dermate afremmend karakter dat geen mogelijkheid kon worden verzilverd.
Met de befaamde brilstand werd dan ook – wederom – de lange wandeling richting de kleedkamers ingezet. Opgeschrikt door loswaaiende panelen in het plafond, luisterden zo’n 16 à17 ventjes naar het verhaal van Johan: ‘’Deze pot gaan wij gewoon winnen!’’ En zo geschiedde. Gedragen door een steeds sterker waaiende wind in de rug, zette FIOS vanaf de aftrap de thuisploeg onder druk. Zich geen raad wetende met de pressie van de tegenstander, werden ballen vrij snel ingeleverd of over de zijlijn geschoten. Het duurde dan ook niet lang voordat de Achthuizenaars op voorsprong wisten te komen. Nadat een overtreding iets buiten de zestienmeter door de scheidsrechter werd waargenomen, wist Roy de vrije trap op sublieme wijze tot goal te verwerken: 0-1.
Ook de tweede treffer liet niet lang op zich wachten: een sterke voorzet van Bryan werd door Edwin keurig tegen de touwen gewerkt: 0-2. DVV ’09 geloofde het allemaal wel en beperkte zich in het vervolg tot (soms wat hardhandig) verdedigen: zo ging Koen een aantal keer in de mangel, en werd ook Roy stevig tegen de grasmat geduwd. Er werden zelfs lenzen uit ogen geslagen (het oplettende trainersduo had dit gelukkig goed in de gaten, waardoor ondergetekende nog een dik half uur als een piraat (met een hand voor het andere oog) over het veld heeft gedoold)! Hoe het ook zij, de wedstrijd was in de tas en het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat er meer treffers te bewonderen waren.
De gretige Floris (sterkte met al het herstel overigens) beloonde zijn bereidheid om mee te doen met de 0-3 en na een prachtige pass van Edwin wist Koen ook nog eens een doelpuntje achter zijn naam te zetten: 0-4. Na een minuut of 90 vond de scheidsrechter het welletjes en blies voor de laatste keer op zijn fluitje en luidde daarmee voor de allerlaatste keer vandaag de terugtocht (over sloten, onder hekken en langs velden) in. Hoewel menigeen in eerste instantie had gehoopt op een negatief geluid van de terreinknecht in Dirksland, was iedereen achteraf toch wel blij dat de laatste wedstrijd van 2019 doorgang vond. Een knappe zege (bovendien werd de nul weer eens een keer gehouden) waarmee weer enigszins aansluiting met de top van de competitie wordt gevonden. Meer van dit in ‘twintig-twintig’ graag. Rest mij niks anders dan eenieder te vragen zowel vóór, als ná de feestdagen eens voor de grap op de weegschaal te gaan staan. Ik denk dat het tweede een team vol spreekwoordelijke zwaargewichten zal zijn in de tweede seizoenshelft. Tot dan!
Geschreven door:
Stefan Baan