Het zonnetje scheen uitbundig op deze vroege voorjaarsdag, alsof de brandende gasbol op zo’n 150 miljoen kilometer afstand van de aarde wilde schreeuwen: ‘’de lente is begonnen!’’. Dat het in de schaduw nog altijd berenfris was, is echter een understatement. Zeker vanaf de reservebank (let wel: dit is uit eigen ervaring) was het – zelfs met twee over elkaar heen aangetrokken jasjes – bibberen geblazen. Wellicht dat het beven ook wel gedeeltelijk voortkwam uit het feit dat er vandaag tegen WFB moest worden aangetreden. Een tegenstander van formaat, die meestrijdt om het kampioenschap in de vierde klasse I. De roerige weken in het achterhoofd, in combinatie met de afwezigheid van Payo en Joris én de kwaliteit van de tegenstander, maakte dat er met veel spanning werd uitgekeken naar de wedstrijd van vandaag.
Toen om half drie stipt het duel op gang werd gefloten, stond er van beide teams een karrenvracht aan supporters langs de lijn. De eerste match ná het coronatijdperk (ik durf het statement hier te maken) en het mooie weer, zorgden voor een ouderwets gezellige voetbalmiddag in Achthuizen. Hoewel de stand op de ranglijst voorafgaand aan de wedstrijd ander deed vermoeden, hielden FIOS en WFB elkaar lange tijd in evenwicht. De Ouddorpse tegenstander had weliswaar meer balbezit, maar het waren de Achthuizenaars die via Jordan met een prachtige uithaal uit de draai (van zo’n 30 meter), een gekraakt schot en een halve voorzet, het dichtste bij de openingstreffer kwamen.
Goalie Jermo hoefde slechts een paar keer attent te zijn bij wat gevaarlijke ‘momenten’, maar echt uitgespeelde kansen wist WFB in het eerste bedrijf niet te creëren. Het vooraf door Jan en Dennis uitgestippelde strijdplan was hier debet aan: compact spelen en een snelle omschakeling. Aangevuld met een gezonde portie strijdlust, ging FIOS onder aanvoering van Mika, Yoran, Joran en Bart de belangrijke slag om het middenveld aan. Achterin stond het bovendien meer dan solide met Marijn en Jermaine in het centrum, en Jordy en Niels als betrouwbare backs. Koen vormde voorin het vaste aanspeelpunt, waaromheen Jordan zichzelf de tong op de schoenen liep (waarvoor hulde).
De gelijk opgaande wedstrijd bereikte de rust met de befaamde brilstand: 0-0. Wat er verder tijdens het bekertje thee in de kleedkamer allemaal is besproken, is voor ondergetekende onbekend, daar in de middencirkel in het zonnetje een balletje werd hooggehouden met Nick en Romano. Bij de hervatting van het duel, werd echter al snel duidelijk dat WFB het tempo opschroefde, en daarmee de thuisploeg steeds vaker onder druk zette. Met sporadische uitbraken werden nog wel degelijk mogelijkheden gecreëerd, maar grote kansen bleven uit en de 0-0 stond ook na een dik uur nog altijd op het scorebord.
Toen Stephen uit het niets zijn hoofd om het hoekje van de dug-out stak (iets met verslapen, grieperig, etc.), werd echter duidelijk dat FIOS nog een aangename troefkaart achter de hand had. Het inbrengen van Stephen bracht vrijwel direct gevaar, en de defensie van WFB wist zich geen raad met de snelheid en behendigheid van laatstgenoemde. Terwijl de Ouddorpers hun eerste grote kansen creëerden (een schot op de lat was het belangrijkste wapenfeit), wist Stephen met een geweldige individuele actie Bart in stelling te brengen, waarna hij de oranjewitten op 1-0 schoot. Een luid gejuich steeg op vanaf de plek waar de doorgewinterde FIOS-aanhang zich bevond, en het leek alsof een stunt(je) in de maak was.
Met handen en tanden werd de voorsprong verdedigd, maar WFB trok steeds frequenter en massaler in de aanval, waardoor de ene scrimmage voor het FIOS-doel op de andere volgde. Een paar minuten voor tijd ging een aanvaller van de roodwitten helaas over het been van captain Marijn, waarna de scheidsrechter resoluut naar de stip wees. Bart – zoals een goede broer het betaamt – probeerde verhaal te halen, maar kreeg tot overmaat van ramp een tweede gele kaart gepresenteerd. De penalty werd onberispelijk binnengeschoten, en met een mannetje minder zouden het nog een paar spannende minuten worden om in elk geval het gelijke spel over de streep te trekken.
Reeds in de blessuretijd aangekomen, kreeg FIOS echter een vrije trap toegekend – ter hoogte van de eigen dug-out – die zowaar nog voor wat gevaar zou kunnen zorgen. Waar ondergetekende al terugliep naar de middenlijn om organisatorisch in elk geval de 1-1 te kunnen verdedigen, dirigeerde Jan zonder twijfel naar voren: ‘de zestien in!’. Marijn wist de vrije trap vervolgens over een meter of 40 perfect op maat aan te leveren op het hoofd van ondergetekende, waarna strak in de linkerbovenhoek werd binnen geknikt (onder andere mogelijk gemaakt door de fantastische trainingen en aanwijzingen van oud-trainer Johan Jacobs en consorten – jawel, ik benoem het voor de zekerheid maar even). Wat daarop volgde was een orkaan van geluid, gejuich en geschreeuw. Spelers, staf, verzorgers, toeschouwers: iedereen dook op en buitelde over elkaar in een ongekende orgie van feestgewoel – wellicht als voorbode voor het carnaval, FIOS is niet voor niks een katholieke vereniging – die zelden is gezien. Net als de eindstand: FIOS: 2, WFB: 1.
Tegen alle verwachtingen in werd vlak voor het scheiden van de markt de tegenstander uit Ouddorp een genadeklap toegediend. De meegereisde supporters dropen af, terwijl de Achthuizenaars de knappe overwinning uitbundig vierden. Drie broodnodige punten konden worden bijgeschreven, waardoor de jacht op de bovenste vijf in de competitie nog altijd in leven is gehouden. Een prachtige teamprestatie, zonder meer. En dat niet alleen: het was een prestatie van de hele vereniging (ik bedoel maar: als iemand van het derde het verschil moet maken…). Juist als het allemaal wat moeilijker gaat, kun je je onderscheiden door hard te werken. Tot het gaatje gaan, strijd leveren, je best doen: noem de clichés maar op. Want laten we wel wezen: je doet het met elkaar, maar je doet het ook voor elkaar. En dat is precies wat we deden vandaag.
Of, om Dennis treffend te quoten: ‘we hebben gewonnen!’
Stefan
