Laat ik dit verslag beginnen door op te merken dat ik bijzonder blij ben dat we niet op zondag voetballen. Waarom? Ik vermoed dat daarboven in de hemel op de dag des Heeren met redelijk wat gruwel en afkeer zou worden gekeken naar de misstanden en structurele stroom aan invectieven en onbehoorlijkheden die over het vierde veld bij De Jonge Spartaan gierden. Om wat beeld te geven aan de lezer: stel je het allergrootste geouwehoer en gezeik voor dat je ooit hebt meegemaakt. Verdubbel dat, en je hebt een aardig idee bij het verloop van het duel tussen De Jonge Spartaan 6 en FIOS 2.
Nu deze disclaimer is meegegeven, kunnen we over op de inhoud. Te beginnen met het weerbeeld dat nergens op sloeg. De wintertijd is tijdens dit schrijven reeds ingegaan, maar gedurende deze wedstrijd op een van de laatste oktoberdagen van 2022 lag de temperatuur dik boven de 20 graden. Waar menigeen naar Ouddorp zal zijn vertrokken om van het mooie weer te genieten, stond op sportpark Spartacus een vrij brede selectie uit Achthuizen te trappelen voor de start van de vierde competitiewedstrijd. Iets later dan gepland (de cornervlaggen schitterden in afwezigheid) werd afgetrapt in de wetenschap dat vandaag gewonnen zou moeten worden om zonder puntverlies te blijven.
Startend in een zeer offensieve opstelling, begon FIOS vol goede moed aan het duel. Echter werd de door het technische duo Mitchell en Marcel voor ogen zijnde tactiek niet al te best uitgevoerd. Sterker nog: mensen liepen structureel uit positie, waardoor de tegenstander alle ruimte kreeg om vrij en blij te voetballen. Het is dat Sebas een dijk van een wedstrijd keepte, anders had het niet lang geduurd voordat de Achthuizenaren op achterstand zouden zijn gekomen. Tegen de verhouding in wist FIOS daarentegen wél te scoren: een door Koen opgezette aanval kwam via Sander weer bij eerstgenoemde terecht, waarna hij de 0-1 op het (figuurlijke) scorebord wist te zetten.
Heel lang kon niet worden genoten van die voorsprong, want binnen een paar minuten kwam DJS weer op gelijke hoogte. Niet veel later volgde een nieuwe opdoffer: de Achthuizense defensie kon niet verhinderen dat een voorzet vanaf links voorbij Sebas werd geschoten. Hoewel er ook vóór deze tegentreffer reeds een hoop discussies in allerlei varianten op een betrekkelijk hoog decibelniveau hoorbaar waren (tussen eigen spelers, tussen spelers van DJS en spelers van FIOS, tussen de scheidsrechter en spelers van FIOS, tussen eigen spelers en eigen staf, tussen eigen staf en scheidsrechter, enzovoort, enzovoort.), was de zelfbeheersing en discipline nu volledig verdwenen.
Eigenlijk moest alles iedereen het op deze aardkloot ontgelden: van de wethouder Sport en Cultuur van de Gemeente Goeree-Overflakkee tot aan de ouders van de aanvoerder van De Jonge Spartaan. Van enige zelfreflectie was geen enkele sprake, en iedereen vond vooral dat hijzelf gelijk had, en de ander niet. Waar Sven tussentijds een tegenstander torpedeerde en met geel tien minuutjes mocht afkoelen langs de zijlijn, zag Edwin zijn kans schoon om zijn ongenoegen kenbaar te maken door de bal in eigen doel te werken: 3-1.
Was het allemaal zo slecht dan? Nou, in feite had FIOS voldoende kansen gehad (onder andere Yela, Koen en (grote) Sander – niet die show op Radio 538 – hadden grote mogelijkheden om wat aan de achterstand te doen) om met een positief resultaat te gaan rusten. Echter was de scherpte in de afronding niet aanwezig, waarbij tevens gemeld kan worden dat de keeper van DJS keer op keer puik wist op te treden.
In de rust hield de technische staf stevig huis: het was een wanvertoning en vooral de interne én externe communicatiemethode van de oranje-witten werd onder vuur gelegd. Managementsamenvatting: ‘’stoppen met zeiken (op wie dan ook) en gaan voetballen’’. Dat bericht werd in de oren geknoopt, en FIOS begon met tien man – door de nog even afwezige Sven – furieus aan de tweede helft. De tegenstander uit Middelharnis werd stevig naar achteren gedrukt, en met Bernd in de spits, Simon linksbuiten en (kleine) Sander rechtsbuiten werd steeds meer gevaar gesticht. Langzaam maar zeker werd kans op kans gestapeld, maar de bal leek er maar niet in te willen. Zelfs een tussentijdse tegentreffer (4-1) wist het elan van de Achthuizenaars niet te stoppen.
Uiteindelijk werd de noeste arbeid na een mooie aanval beloond met een doelpunt van Bernd. Toen niet veel later ook Koen het net wist te vinden, gloorde er plots weer licht aan het einde van de tunnel. De metaforische zonnestralen streelden de huid en meerdere keren kon geroken worden aan de gelijkmaker. Koen en Bernd waren van dichtbij net niet succesvol, en ook Simon zag zijn prachtige poging vanaf de rand van de zestienmeter via de keeper op de lat uiteenspatten. De Jonge Spartaan probeerde met lange ballen van achteruit met enige regelmaat snel uit te breken, maar de FIOS-defensie stond in de tweede helft met veel discipline te spelen – oké, toegegeven: links en rechts was er met enige regelmaat een onreglementaire actie vereist om gevaar te voorkomen (de overtredingen van Sven, Julian en Danny waren niet op één hand te tellen vandaag; overigens ook niet op twee handen).
Over onreglementair gesproken: hoewel het in de eerste helft veel voorkomende gejengel aanzienlijk minder was geworden, wisten sommigen zich hier toch nog van te onttrekken. Marcel werd van het veld gestuurd (naar het schijnt heeft hij een paar velden verder eens gekeken naar de wedstrijd tussen directe concurrent DVV’09 4 en De Jonge Spartaan 6) en Julian gaf de scheidsrechter op circa 20 centimeter van zijn gezicht een daverend applaus voor zijn leidsmancapaciteiten (waarvoor dank). Hoewel het over het algemeen niet verkeerd is om de handen op elkaar te krijgen, was de arbiter toch niet helemaal gediend van het – naar zijn inzicht sarcastische – klappen van Julian. Kortom: een rode kaart volgde, die op zijn beurt weer direct werd opgevolgd door het laatste fluitsignaal.
De 4-3 nederlaag was hiermee een voldongen feit; net als de eerste nederlaag en het eerste puntenverlies van het seizoen. Iets meer mazzel en er had nog zomaar een gelijkspelletje uitgesleept kunnen worden. Gezien de kansenverhouding was dat niet eens zo heel vreemd geweest. Helaas was FIOS 2 het puntje niet meer gegund en achteraf kun je misschien alleen maar stellen dat het ongekend aanstellerige gedrag, gecombineerd met oeverloos gezever gedurende de volledige 90 minuten (ik chargeer, maar het dekt de lading wel aardig), dit alleen maar terecht maakte. Het was echter niet louter malheur dat de klok sloeg: het was het knap om te zien met hoeveel passie de tweede helft werd gestreden, en de veerkracht van het team biedt eveneens het nodige perspectief. Bovendien werd er in het tweede bedrijf zo nu en dan ook best wel aardig gevoetbald.
En ach, de ellende was na de wedstrijd onder het genot van een kopje thee en een mariakaakje (lees: fles bier en bitterbal) heel snel weer vergeten. Hoewel het ouwehoeren gewoon vrolijk verder ging in de kleedkamer, was het ditmaal uitsluitend lachen, gieren brullen. En ook de verhalen die de ronde deden tijdens de ‘nabespreking’ doen mij persoonlijk hopen dat de Heere niet altijd en overal meeluistert… Misschien een ideetje om het wauwelen en leuteren binnenskamers te houden?
Stefan
