Je hebt mooie najaarsdagen en je hebt mooie najaarsdagen: dit was een mooie najaarsdag. Het felle zonnetje scheen uitbundig en stak het oostelijk deel van Goeree-Overflakkee op deze novemberzaterdag in felle kleuren. Ook de temperatuur was aangenaam, waardoor het treffen tussen Den Bommel 3 en FIOS 2 voldeed aan alle benodigde vereisten voor een mooi potje voetbal. En dan zwijg ik nog even over de posities op de ranglijst van beide teams: 1e en 2e. Kortom: vandaag stond een ware kraker op het programma. Desondanks had de voorbereiding van het duel alle schijn van een zomeravondpotje tussen twee teams van dezelfde vereniging: er werd zelfs omgekleed in dezelfde kleedkamer(!)
De duels tussen Den Bommel en FIOS zijn de afgelopen jaren over het algemeen spannend en vol passie en strijd geweest. Echter moeten we al een heel eind terug de tijd in om nog eens een positief resultaat voor de Achthuizense armada te kunnen noteren. Bij de start van de wedstrijd was echter niks van dat alles merkbaar: FIOS combineerde vlot en de Bommelse vedettes kwamen al snel onder druk te staan. Onder aanvoering van het spitsenduo Mika en Ismaël werden de eerste kansjes gecreëerd, en nadat Mika eerst nog een vlammend schot op de paal zag uiteenspatten, was de volgende kans wél raak: 0-1.
Den Bommel was dusdanig van slag, dat luttele minuten later ook het tweede FIOS-doelpunt te noteren viel: Nick schoot vanaf randje zestien de bal – via de voet van een Den Bommel-speler – achter de vijandige doelman: 0-2. Twee goals binnen het kwartier betekende een bliksemstart waar velen vooraf niet op durfden te hopen. Helaas werd aan dit vlammende begin geen opvolging gegeven, en Den Bommel kreeg meer en meer grip op de wedstrijd. FIOS zakte wat in en verloor in deze fase steeds meer duels, waardoor enkele gevaarlijke momenten ontstonden. Gelukkig wist Sebas zijn doel schoon te houden tot aan de rust, waardoor met een interessante marge van de bekertjes thee kon worden genipt.
Het praatje in de pauze stond in het teken van scherpte: er moest meer gecoacht worden en felheid was geboden gedurende het vervolg van de match. Immers, Den Bommel zou er vanaf het begin vol opklappen, en proberen om snel de aansluitingstreffer te forceren. Alle mooie woorden en goede bedoelingen ten spijt, begonnen de oranje-witten slordig en ongeïnspireerd. Na lullig balverlies in de eigen zestien, zag Danny zich genoodzaakt de directe tegenstander een flinke omhelzing te geven (ik hoop dat zijn vriendin langs de lijn niet al te jaloers was), waarna de pingel onberispelijk binnen werd geschoten: 1-2.
Precies datgene waar zo voor moest worden opgepast gebeurde: na de aansluitingstreffer ging het derde van Den Bommel op bezielde wijze op zoek naar de gelijkmaker. FIOS kwam geen moment meer aan voetballen toe, en steeds vaker doken de ‘blauwen’ op voor het eigen doel. Sebas wist nog een paar keer heldhaftig op te treden, maar een mooie aanval bleek uiteindelijk toch teveel van het goede: 2-2. Het was bikkelen en sappelen om vast te houden aan de gelijke stand, en met hangen en wurgen zou het nog een half uur volhouden worden. Den Bommel bleef echter de bovenliggende partij en het duurde niet lang voordat een corner tot doelpunt werd gepromoveerd: 3-2.
FIOS 2 lag op zijn rug, en het leek werkelijk waar helemaal nergens meer op gedurende het vervolg van de wedstrijd. Met lange ballen werd getracht op opportunistische wijze wat te forceren, maar de passing was onzuiver, de kracht om persoonlijke duels aan te gaan te gering en de wil en het geloof om te winnen leek bovendien vervlogen. Uiteraard werd er links en rechts nog wel gevochten (bijna letterlijk, sommige overtredingen hadden wellicht een kaartje verdiend), maar het tweede was simpelweg onmachtig. Het leek wederom een nederlaag te worden tegen onze absolute ‘angstgegner’ die over het algemeen toch net wat slimmer en venijniger voor de dag komt dan dat FIOS 2 dat doet.
Het laatste kwartier werden met enkele alles of niets-pogingen nog wat halve kansjes gecreëerd, maar nergens was nog het échte geloof te bekennen dat er nog een puntje inzat op deze zaterdagmiddag. Ware het niet, ware het niet… Soms is er wel eens klein wondertje nodig om tot een positief resultaat te komen, en vandaag bleek de Heere voor een keertje een oranje-wit hart te hebben. Een vrije trap van Mika vanaf een meter of 30/35 zeilde over iedere Achthuizenaar heen, en terwijl de meeste oranje-witten met hangend hoofd weer aanstalten maakten om naar de eigen helft terug te keren, stuiterde de bal tergend langzaam voorbij de keeper van Den Bommel: 3-3.
Gejuich alom – ook zeker vanuit de meegereisde supporters (die niet van heel ver hoefden te komen), maar bovenal verwondering en verbazing: wat gebeurde hier nou precies? Een korte lezing vanuit Sonny (de goalie van Den Bommel 3) zelf: ‘’het kwam door het fel schijnende en laagstaande zonnetje’’. De ‘misser’ van ‘Sunny Sonny’ zorgde voor een woordgrapdiarree die zijn weerga niet kent, en ik moet zeggen: ik twijfelde even om enkele voorbeelden in dit schrijven te verwerken (het zonnetje was namelijk écht storend, en ik heb ook wel een beetje meelij), maar het sterken en overtuigende aandringen van diverse Den Bommel-spelers (met Marco voorop) heeft me doen beslissen om hieronder tóch een en ander te vermelden.
Zo werd in de Bommelse kleedkamer na de wedstrijd uitsluitend muziek gedraaid met referenties aan de warme gasbol in de lucht: ‘Don’t let the sun go down on me’, ‘Sunshine on my shoulders’, ‘Here comes the sun’, ‘Walking on sunshine’, ‘Cover me in sunshine’, etc. etc., en werd – toen Sonny ging douchen – het tl-licht gedimd om hem wat meer zicht te geven. Maar ook in de kantine werd hij niet gespaard: toen de discolampen voor de feestavond aangingen, werd geen kans onbenut gelaten om de arme goalie een petje tegen de felle lichten aan te bieden.
Hoe het ook zij: het wonderlijke laatste doelpunt van Mika had er zowaar voor gezorgd dat er een punt kon worden behaald tegen de koploper! En hoewel het spel niet echt om over naar huis te schrijven was, is er maar één cliché dat de lading dekt: het resultaat telt. Het gelijke spel op Sportpark ‘De Kruus’ voelde bovendien als een overwinning – en werd ook zo gevierd. Met een bockbiertje in De Bommelse kantine, een tripje naar Duitsland of zelfs een webcamsessie. Voor ieder wat wils.
Stefan
