De wederom regenachtige herfstweek had het tweede veld in Achthuizen geen goed gedaan. Of de glibberige grasmat ook ten grondslag lag aan het vertoonde spel deze zaterdag, laat ik even in het midden. Feit blijft dat hier een uiteenzetting zal volgen over een wedstrijd die vanuit FIOS-perspectief tranentrekkend zou blijken.
Met Herkingen 3 kwam een vooralsnog puntloze tegenstander op bezoek; wellicht dat dit sommige oranjewitten enigszins gemakzuchtig deed denken, want er was een hoop ‘loos’ bij FIOS: inspiratieloos, futloos, waardeloos en bij vlagen was het zelfs hopeloos wat het tweede liet zien. Voor de goede orde (wederom) een korte opsomming: ieder persoonlijk duel werd verloren, het baltempo lag veel te laag en het bleek vrijwel onmogelijk om inspeelpasses bij teamgenoten in de voeten te krijgen.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat al vrij snel een bijzonder knullige tegentreffer geslikt diende te worden. Simpelweg door een gebrek aan scherpte kon Herkingen op voorsprong komen: 0-1. De achterstand zorgde nog niet direct voor het gewenste ‘schokeffect’, maar toch kregen de Achthuizenaars snel de mogelijkheid om op gelijke hoogte te komen. Tweemaal stuitte Koen op de keeper; de tweede keer werd hij echter gevloerd, waarna hij zelf de bal opeiste en de toegekende strafschop onberispelijk binnenschoot: 1-1.
Er was voorzichtig hoop dat de gelijkmaker FIOS 2 wat meer vertrouwen zou geven, maar het veldspel bleef – helaas – abominabel. De gedachten gingen terug naar de blauwe maandag dat FIOS 3 (g)een rol van betekenis speelde. Ook daar waren de duels van een dusdanig niveau dat de Prozac voor menig Achthuizenaar niet aan te slepen was. Hoewel het destijds vooral over het kwalitatieve aspect ging, was het vandaag toch vooral een mentaliteitskwestie. De vedettes van het tweede leken vandaag in de verste verte niet op hun – door henzelf toegekende – geuzennaam: het is simpelweg niet mogelijk om ook maar één lichtpuntje aan te wijzen gedurende de eerste helft. De 1-2 van Herkingen was slechts een bevestiging van 45 barre en boze minuten.
Marcel wist in ongeveer dezelfde bewoordingen in de kleedkamer te vertellen dat het een schandalige vertoning was: ‘’stoppen met ouwehoeren op elkaar, en gewoon gaan voetballen!”. Met deze heldere uitweiding in het achterhoofd, werd de tweede helft iets beter gevoetbald. Het was allemaal nog steeds niet om over naar huis te schrijven, maar zo nu en dan wisten we elkaar in de voeten aan te spelen. Bovendien werden zowaar enkele grote kansen bij elkaar gespeeld. Ondergetekende poeierde in eerste instantie nog op de lat, maar de ingevallen Olaf wist een minuut of vijf later een mooie dribbel met een doelpunt te bekronen: 2-2.
FIOS rook bloed en zette flink aan. De Achthuizenaars speelden weliswaar niet veel grote kansen bij elkaar, maar was wel voortdurend dreigend op de helft van Herkingen. Helaas zat het vooral in de eindpass niet mee en langzaam maar zeker begon de tijd te dringen. Met steeds meer opportunisme werd de lange bal gezocht; weliswaar resulterend in gevaar, maar niet in de zo gewenste treffer. Een minuut of tien voor het einde van de wedstrijd wist FIOS tóch nog te scoren: helaas was dit in het eigen doel: 2-3.
Het leek een typerend slot te zijn van een duel waarin het gewoonweg niet lukte. Ware het niet dat in de allerlaatste minuut een voorzet van Bonno vanaf links door Koen van dichtbij achter de vijandige goalie werd getikt: 3-3. Toen niet veel later werd afgefloten kon van vreugde of opluchting nauwelijks sprake zijn. Hoewel het tweede bedrijf van FIOS-kant aanzienlijk beter was, is het voor ondergetekende niet eenvoudig om enigszins positieve bewoordingen te vinden voor een bijzonder slechte 90 minuten.
Nou ja, er is in elk geval niet verloren. Het zonnetje begon zelfs even te schijnen toen de weg naar de kleedkamer werd ingezet. En niet geheel onbelangrijk: de broodjes kroket waren goddelijk. Zullen we ons volgende week maar revancheren? We zijn het aan het weer in groten getale op komen dravende publiek verplicht. Mijn moeder staat niet voor niets in weer en wind langs de lijn.
Stefan
