Alweer een wedstrijd tegen De Jonge Spartaan, alweer de vraag of er deze keer wél gewonnen zou kunnen worden van onze angstgegner, en – tot slot – alweer een ontkennend antwoord op deze vraag. Het haalt wellicht de spanning uit dit verslag (hoewel de einduitslag in principe ook gewoon boven deze tekstuele toelichting te lezen valt), maar ik voelde de noodzaak om enige valse hoop te voorkomen.
Zoals bij het eerdere uitduel tegen het vijfde elftal van DJS, was het ook vandaag prachtig weer. Het zonnetje scheen uitbundig en er mocht zowaar worden aangetreden op het hoofdveld op De Spartacus. Of het nou de spanning van laatstgenoemde was, óf het feit dat er ook deze week weer sprake was van een waslijst aan afwezigen, laat ik even in het midden. Het eerste kwartier beloofde in elk geval weinig goeds voor de rest van de wedstrijd. FIOS werd ver teruggedrongen en de spaarzame momenten van balbezit waren vaak van korte duur.
Met hangen en wurgen werd deze fase echter overleefd, waarna de Achthuizenaars wat beter in de wedstrijd kwamen. Er werd geknokt voor elke meter en bovendien werd er scherp en kort op de tegenstander verdedigd (met Edwin, Yoran, Timothy en ‘gele’ Sven voorop in de strijd). De wind blies strak in het voordeel, waardoor met enkele lange ballen zowaar wat gevaar kon worden gesticht. Los van enkele dode spelmomenten die halve (kop)kansjes opleverden, wist FIOS echter geen noemenswaardige kansen te creëren.
Desondanks werd met een redelijk gevoel de rest gehaald, want de oranjewitten kregen een (voorzichtig) overwicht naarmate de wedstrijd vorderde. Dat daar in de tweede helft op voortgeborduurd zou moeten worden, was duidelijk. Echter, met windje tegen en een steeds groter deel van het elftal dat te kampen kreeg met zware benen en COPD-longen, werd het lastiger en lastiger om De Jonge Spartaan van scoren af te houden.
De tegenstander uit Middelharnis was veelvuldig in de aanval, en waar FIOS in de eerste helft af en toe nog op de vijandige helft kwam, kon dat gedurende het tweede bedrijf niet meer worden gezegd. Nadat Sebas eerst nog een aantal keren goed wist in te grijpen, een grote kans voor open doel werd gemist en een buitenspelgoal werd afgekeurd, wist DJS tóch de ban te breken: 1-0. De tank raakte leger en leger en zelfs het achtervolgen van de blauwzwarten lukte de Achtuizense vedettes niet meer. De 2-0 was exemplarisch daarvoor en de verdubbelde marge betekende tevens dat het laatste beetje geloof in een goed resultaat naar het rijk der fabelen kon worden verwezen.
Doordat in het laatste kwartier ook DJS het wel geloofde, kon FIOS zowaar met JO17-spelers Timo en Rowan en de sterk ingevallen Dominic nog wat aanmodderen op de helft van de tegenstander. Dit leverde echter niks meer op, waardoor het eindresultaat zelfs voor de meest doorgewinterde FIOS-supporter niet meer dan terecht kon worden genoemd.
Teveel afwezigen en te weinig trainingsarbeid hebben ertoe geleid dat FIOS 2 gedurende de hele wedstrijd in feite geen enkele open kans heeft weten te creëren. Dat biedt stof tot nadenken… Hoewel: toen na het laatste fluitsignaal plaats werd genomen op de picknicktafels in het zonnetje met een natje en een droogje, was de nederlaag alweer snel vergeten. Kortom: op naar volgende week!
Stefan