Het was een waslijst. Een volledige waslijst van afwezigen. Niet meer en niet minder. Daar waar vorige week al gesproken kon worden van een vreemdelingenlegioen, was het vandaag voor zover mogelijk nog net een tikkeltje erger. De spelers moesten overal vandaan worden geharkt om überhaupt dertien man op de been te kunnen krijgen. Hierbij wederom drie heren van de JO17 – die reeds een wedstrijd in de benen hadden – aanwezig (waarvoor dank), maar zelfs Jos moest zijn kicksen weer aantrekken om FIOS 2 hulp te bieden (eveneens dank).
Een stevige zuidwester stond dwars over het veld heen, en toen de Ouddorpse tegenstander met een voltallig legioen aan spelers kwam aanzetten, kregen sommige Achthuizenaars toch wel wat schrik. In het achterhoofd houdende dat het gros van de vandaag aanwezige spelers geen hele wedstrijd zou kunnen voetballen, gaf het aanzicht van zo’n 20 WFB 4-spelers weinig hoop op een goede afloop. Wellicht dat dat sentiment wat overtrokken was, want FIOS begon sterk aan de wedstrijd. Met de nodige druk naar voren ontstonden vrij snel wat gevaarlijke situaties.
Het overwicht resulteerde uiteindelijk in een Achthuizense openingstreffer. Leon slingerde vanaf de rechterkant de bal voor het doel, perfect op maat voor Joël. Hij twijfelde geen moment en haalde de trekker over: 0-1. Dat het leer bij het verlaten van Joëls schoen initieel op weg was naar de cornervlag, mocht de pret niet drukken. De bal werd namelijk van richting veranderd door de voet van een tegenstander, waardoor het net alsnog kon bollen. Niet veel later was Joël wederom trefzeker, nadat hij een steekpass van ondergetekende beheerst wist af te ronden: 0-2.
FIOS zat op rozen, maar de kritische supporter had wel degelijk een aantal op- en aanmerkingen op het spel van de oranjewitten. Gelukkig deed ook de tegenstander een duit in het zakje, waardoor alle aanwezigen zich konden opmaken voor een tranentrekkend niveau en een erbarmelijk spelbeeld. Inworpen gingen faliekant mis, er werden onbegrijpelijke handsballen gemaakt, misperen bij de vleet en dit alles gebeurde bovendien in een ‘walking football’-tempo. Exemplarisch is wellicht het feit dat Sven meer meters buiten de lijnen heeft gemaakt, dan erbinnen. Hij mocht een inworp of tien nemen, en het halen van de bal deed hij op een dusdanig tempo, dat menigeen in stilstand verkouden is geworden.
Desondanks werd de voor FIOS gunstige 2-0 voorsprong succesvol verdedigd. WFB wist eigenlijk uitsluitend dreigend te worden met de lange bal, die steevast prooi was voor Sebas. Ondanks het feit dat het er allemaal niet uitzag, wist het tweede toch nog een paar dotten van kansen te krijgen. David was echter niet scherp, Yela schoot hoog over richting Goedereede en Joël was zijn eigen fijne zelf (zijn reactie op de vraag waarom hij de bal niet aflegde op volledig vrijstaande spelers? ‘’Ik zag het niet en ik hoorde het niet.’’ – dat moet lekker voetballen…).
Hoe het ook zij: zelfs met het trage en stroeve verloop van de wedstrijd, raakte menig FIOS-speler (over)vermoeid, en er werd haast smekend aan de scheidsrechter gevraagd of het inmiddels nog geen tijd was. Op het moment dat diezelfde leidsman aangaf dat de laatste actie van het duel op dit moment plaatsvind, acteerden de vedettes van het tweede alsof het laatste fluitsignaal geklonken had. En FIOS 2 zou FIOS 2 niet zijn, als er bij het scheiden van de markt niet tóch nog een lullig tegendoelpunt zou vallen.
Gelukkig bleek dit het laatste wapenfeit en toen de scheidsrechter de bal opeiste, werd de overwinning op Ouddorp met een voorzichtig vuistje gevierd. Volgende week Den Bommel thuis: hopelijk iets meer eigen spelers, iets beter voetbal, maar wel hetzelfde resultaat.
Stefan
